Blog 8 - Terug in de tijd..

Terwijl in Nederland zo ongeveer het gewone leven weer begint en mensen hun werk weer oppakken, zijn sil en ik nog druk met het bereiken van onze doelen hier in het zuiden. We willen nog zo veel dingen doen en we moeten de dans voor de opening van het vrijwilligershuis aangeleerd hebben en dat allemaal binnen 5 weken. We voelen dat de tijd begint te dringen en ook vrienden en kennissen hier uit Makenke reageren geschokt als ze horen dat we nog maar ‘zo kort’ hier blijven..
Ik heb zelfs al van een van onze vrienden de opmerking gekregen: “Ik wou dat vanaf nu er nooit meer vliegtuigen zouden vliegen, zodat jullie altijd hier zouden kunnen blijven..”

Omdat de tijd vliegt, vroegen we ons laatst ook af of we onze grote belevenis hier wel bewust genoeg beleven. Elke avond evalueren we de dag voordat we gaan slapen en mijn belevenissen beschrijf ik op de blog. Maar toch lijkt het alsof de dagen gewoon maar voorbij gaan zonder dat ik weet of ik er wel ѐcht alles eruit gehaald heb wat erin zat. Heeft u nog tips om dit avontuur zo bewust mogelijk te beleven?? Ik hoor het graag!

In die 2 maanden Oeganda observeren en ervaren, heb ik wel heel bewust nagedacht over wat ik nu van dit land vind. Soms komen sil en ik thuis met het gevoel alsof dit maar een raar land is, waar veel dingen niet te begrijpen zijn en wij als westersen veeel beter weten. Soms komen we thuis met het gevoel dat dit the place to be is, de mensen hier geweldig zijn en we ons hier ontzettend thuis voelen!
Soms heb ik ook het idee dat het vliegtuig dat we in juni naar Oeganda pakten, eigenlijk een tijdmachine was die ons 80/90 of misschien wel 100 jaar terug in de tijd gebracht heeft: Opvoeding thuis en op school is echt die van ‘ uit grootmoeders tijd’, het gras in onze tuin wordt gemaaid met een soort zeis, wegen zijn hier nog als voor de romeinse tijd, ’t is dat hier geen postduiven zijn, anders hadden mensen op die manier contact met verre vrienden, nu hebben mensen geen contact met verre vrienden, kinderen spelen met autobanden, plastic zakjes, steentjes e.d. en veel dingen die in nederland al lang uit zijn gevonden worden hier nog heel origineel anders opgelost. Zo worden sandalen bijvoorbeeld genaaid als ze kapot zijn, plastic stoelen ook, wordt al het voedsel zelf geplant of gefokt en worden WC’s zelf gegraven en gebouwd.
Voor de mensen die Oeganda als een van de wensen op hun wensenlijstje hebben staan, heb ik hieronder de voor en de nadelen van het land beschreven.

Voordelen:
- Mensen zijn hier heel open en sociaal. Prive kennen ze niet. Dat kan een nadeel zijn, en dat is het soms ook heel erg, maar de openheid die ze hierdoor hebben vind ik zeer positief. De mensen zeggen hier gewoon wat ze denken en doen wat ze willen doen. Moeders geven hun kind de borst tijdens een kerkdienst, mensen lopen zonder pardon rond in hun bh of als het afzakt zelfs zonder bh, mensen zeggen het als ze je lelijk vinden, maar ook als ze je mooi vinden. Laatst liepen we in Makenke en zei een kind tegen Silvia: ‘Silvia, you’re as long as a popotree!’ (een papayaboom is heeel lang) en een van de straatjongens durfde te beweren dat ik zwanger was, omdat ik niet met alle stretchoefeningen van Sil haar dansles meedeed en een beetje mn buik uithield. Mensen voelen zich hier niet beledigd als dat je wordt verteld, want tja, zo is het nu eenmaal.
- De natuur en cultuur is hier prachtig om te zien. Je komt een beetje in de sfeer als je de film ‘Wit Licht’ hebt gezien (die met Marco Borsato erin). Die film is ook voor een deel opgenomen bij nationaal park Murchison Falls. Je moet wel even alle oorlogsdingen wegdenken, want dat is hier absoluut niet meer het geval (in ieder geval niet in het zuiden, waar wij zitten). Maar de prachtige omgeving, de mensen die achter kippen aanrennen, de gele waterflessen, de mensen die alles op hun hoofd dragen en langs de kant van de weg lopen, de koeien die overal in de weg lopen, de kindertjes die spelen met voetballen gemaakt van plastic zakken en touw, de oude kleding van mensen, de vieze grond en de taal die hier ook gesproken wordt, zijn in die film goed te zien en te horen. Gisteren avond hebben we de film bekeken en Sil en ik vonden het ontzettend leuk om te zien hoe veel we de dingen herkennen en de taal begrijpen.
- Het is hier regenseizoen, er valt inderdaad best veel regen, maar er is toch ook heel veel zon en je wordt hier heerlijk bruin!
- De rust die de mensen hier hebben is een pluspunt waarvan ik vind dat de mensen in Nederland nog wat van kunnen leren. Natuurlijk moet er gewerkt worden, ook hier, maar als iets niet op tijd af komt, dan is er morgen weer een nieuwe dag. Als je een afspraak hebt gemaakt en diegene komt een uur later of de dag later opdagen, is dat geen probleem en wordt je nog steeds ontvangen met ‘ you’re most welcome’. Als het regent stopt het leven sowieso en gaan alle afspraken niet door. Als mensen op straat elkaar tegenkomen hebben ze altijd wel even de tijd om met je te kletsen en je een hand te geven. Mensen lopen hier heel rustig en voelen zich nooit echt gestressed. Heerlijk toch?
- Je weet nooit of een Oegandees je de waarheid vertelt, veel mensen kunnen hier de boel bij elkaar liegen over bijvoorbeeld hun naam en leeftijd enzo. Maar van ons geloven ze alles. Daar kan je erg leuke grapjes mee maken. Laatst liepen we bijvoorbeeld samen met een groep jongens van onze leeftijd die vroegen naar onze namen. Sil begon met ‘Ik ben Astrid en ik ben 40 jaar’. Al de jongens geloofden dat en zeiden braaf: ‘ ohja, ik ben 25 jaar (ofzo) enz. Enz.’ Een van de jongens meende Prince te heten. Dat was natuurlijk een inkoppertje voor mij: “oh? Wat toevallig! Ik heet Princess!”. En toen hij vroeg ‘ how can we stay in contact’ (hij solliciteerde natuurlijk naar mijn telefoonnummer) antwoordde ik dat hij de plek van mijn huis wist, later op zijn witte paard maar naar mij moest komen en voor mijn deur mijn naam ‘ princess’ moest roepen, dan zou ik zijn naam ‘ prince!’ terug roepen en dan zouden we ‘ in contact’ zijn..
- Ik zou het liefst alle kinderen hier uit Oeganda mee willen nemen naar huis. Ze zien er ontiegelijk schattig uit, hebben en ontzettend hoog knuffel-en-aaibaarheids-gehalte en zijn met weinig tevreden!

Nadelen:
- Als blanke wordt je gezien als een soort koning/koningin. Dat kan leuk zijn, maar in veel gevallen ook niet leuk. Je wordt ALTIJD gezien, staat altijd het in middelpunt van een gezelschap, kinderen blijven chronisch aan je plakken, houden je hand vast en laten niet meer los totdat je hen grofweg afschudt.
Maar ook wordt je altijd gezien als ‘de rijke’ . Veel mensen willen vaak alleen maar met je praten omdat ze geld van de blanke willen. Kinderen komen regelmatig aan de deur vragen of ze snoepjes of eten mogen ‘ give me sweety, give me food, i’m hungry’. Als je achteraan in een rij staat, wordt je vaak gevraagd om de mensen in te halen en de rest te laten wachten en in de dorpjes hier rond jinja, knielen mensen vaak voor je als ze je gedag willen zeggen.
- Ouders voeden hier op een ouderwetse manier hun kinderen op en dat is vaak best vervelend om aan te zien. Afgelopen week zag ik weer hoe een kindje met zn broekje naar beneden gehurkt moest zitten en moeder met een tak op zn achterwerk sloeg, zeker 10 keer, misschien wel meer. En dat was een kind van ongeveer 3 jaar, wat kan het op die leeftijd fout doen om zo toegetakeld te worden??
Kinderen van ongeveer 4 of 5 jaar hebben bijna de volledige zorg over hun jongere broertje of zusje. Vaak zie je dus jonge kinderen met nog jongere kinderen op hun rug, terwijl ze druk aan het spelen zijn.

Kortom is dit dus een geweldig land, maar heeft het nog de nodige hulp en ontwikkeling nodig om het voor de mensen hier gemakkelijker te maken.. En daarom zijn wij er :)

Maandag, woensdag en vrijdag ochtend heb ik les gegeven. Ik kon de kerk gebruiken als klaslokaal en had een leuk klein groepje met kinderen van verschillende leeftijden om les te geven. We hebben gezamenlijk verschillende liedjes ingestudeerd (hokey cokey, monkeys playing on the bed, he hi i am kay) en daarna hebben we de groep gesplitst. Sil ging met de oudsten het aangeleerde liedje opschrijven en letten op de goede spelling. Met de jongsten oefende ik de dagen van de week, cijfers tot en met 10 en de betekenis van de woorden van de aangeleerde liedjes. Ik vind het superleuk om te zien hoe snel sommige kinderen de lesstof oppikken en thuis aan moeder navertellen. Ze leren dus echt wat en hebben het ook naar hun zin!

Toen we donderdag bij de straatjongens kwamen, bleek dat 3 van de 4 jongens weer alcohol gedronken hadden. ’s Nachts komen er vrienden van hen langs om alcohol te brengen en de jongens zijn blijkbaar nog niet sterk genoeg om dit af te slaan. De jongens hebben al verschillende kansen gekregen, maar kunnen blijkbaar dus niet van hun verslaving af komen. Paul heeft er dan ook serieus over nagedacht om een van de straatjongens, of ze misschien wel allemaal, weer terug naar de straat te sturen.. Uiteindelijk hen toch nog een kans gegeven, maar als straf een van de jongens (die het meest verslaafd is) te laten werken in de Waradji (heel vieze alcohol) brouwerij in Makenke. Dan werkt hij er, maar mag er niks van drinken. De andere jongens die gedronken hebben moeten extra taken in huis doen en krijgen ook geen zakgeld meer. Hopen dat deze acties helpen..
Sil en ik kunnen helaas niet de hele dag bij de jongens zijn, omdat we ook de jongere kinderen lesgeven en sil dansles geeft en we nog andere bezigheden in en om makenke hebben. Maar in de tijd dat we bij hen zijn, proberen we hen te laten zien hoe veel leuker het leven is met een doel (dus niet hopeloos op straat) en we laten hen merken dat we hen waarderen en dat ze gemist worden als ze er niet zijn. Maar helaas kunnen we dus niet 24 uur per dag bij hen zijn. En de alcohol drinken ze vaak diep in de nacht, tja dan kunnen wij dat helaas niet stoppen.
Samen met de social worker van de jongens, hebben Sil en ik een rooster afgesproken wat we met de jongens gaan aanhouden. Elke maandag, woensdag en vrijdag geven we hen engelse les, elke dag doen we even een spelletje, elke vrijdag is het creatieve dag en maken we armbandjes, elke vrijdagmiddag is er voetbal en in de weekenden komen we als het kan even langs om een wandeling met de jongens te maken.

Afgelopen donderdag was een heel afwisselende dag: ‘sochtends hoorden we bovenstaand verhaal van de straatjongens en ’s middags kregen sil en ik gezinsuitbreiding. Onze buurjongetjes stonden ineens met 3 net geboren puppies voor de deur en vroegen of wij daar interesse in hadden. Moeder van de puppies wilde de schatjes niet hebben en is er vandoor gegaan. De arme beestjes lagen zonder bescherming en drinken in het grasveld van de buren. Uit meelij hebben we melk gekocht voor de diertjes en hebben we hen geprobeerd wat te voeden. De beestjes zagen er zo lief uit! We hebben ze geknuffeld, gevoed en een naam gegeven; Pieterke, Pinto en Paula. Na een middag voeden, hen vertroetelen en lachen om de opnieuw zo bizarre situatie, besloten we dat we de beestjes niet konden houden – we zouden hier immers nog maar anderhalve maand zijn en hebben in die tijd veel dingen te doen, dus kunnen niet ook nog voor 3 hondjes zorgen – en hebben we hen terug gelegd op de plek waar de buurjongetjes ze gevonden hadden. Daar bleken nog twee schatjes van puppies te liggen.
De dag erna liepen we weer langs de bewuste plek om te kijken of de beestjes nog in leven waren. Toen ze er niet meer lagen en wij aan de social worker van Katayamba vroegen waar de puppies waren gebleven, was het antwoord: ‘we removed them far far away’... Ze worden in ver-ver-van-hier vast heel erg gelukkig met iemand die goed voor ze zorgt!
Verder hebben we afgelopen zondag een zeil neergelegd bij ons in de tuin, die natgemaakt met water en zeep. Kinderen hier denken dan echt dat dit een zwembad is, dus werden gelijk enthousiast, trokken al hun kleren uit en deden op het zeil net alsof ze aan het zwemmen waren. Was erg leuk om te zien. Van Jos en Yvonne hebben we kinder onderbroekjes gekregen, die we aan hen konden lenen tijdens het zwemmen, zodat we gelukkig wel beschaafde foto’s konden maken.. Wij hebben ook vrolijk meegedaan met een water/zeepsop gevecht. Leuk!

Verder hebben we geleerd hoe je een echte oegandese steiger in elkaar moet zetten (bij de bouw van de het vrijwilligershuisje); zijn we van top tot teen natgeregend in jinja in het winkelcentrum; hebben we echte hollandse pannenkoeken gebakken, die laten proeven aan de buurman die vervolgens zei: ‘ ik wist niet dat blanken zo goed konden koken, petje af hoor!’; wilden we vandaag gaan paardrijden maar is dat letterlijk in het water gevallen, tja regenseizoen; hebben we vandaag de openluchtdoopdienst van een baby meegemaakt, inclusief uitgebreide lunch en disco en hebben we leren breakdancen van een oegandese vriend. Wij vermaken ons wel!

Op de planning voor komende week staat;
- Lesgeven,lesgeven,lesgeven,lesgeven,lesgeven (aan de kinderen, dansles aan groep 8 en engelse les aan de straatjongens)
- Fred nederlandse les geven woensdag
- Eindelijk de jumpsuit die ik heb laten maken, passen en kopen – en sil haar jurk.
- Donderdag t/m de woensdag erna NAAR KENIA!!! Samen met Paul en Willem en een paar oud-straatjongens (waaronder Fred) rijden we naar Kenia, gaan we daar met elkaar verschillende uitstapjes maken en plaatsen bezoeken. Zondag middag na de keniaanse kerkdienst, gaan sil en ik verder naar de hoofdstad van Kenia en komen we de woensdag erna op eigen houtje terug. Spannend!!!
Onze eerstvolgende blog zal dus ook pas op z’n vroegst over anderhalve week zijn... Dus even geduld, maar dan heb je ook wat!

Sula bulungi! (lekker slapen)
Liefs, Marjorie