blog 10 - een gewoon weekje

Lieve familie, lieve vrienden, lieve kennissen,

Het is heel raar om op de sociale media telkens weer te lezen dat in nederland het ‘gewone’ leven weer is begonnen. Iedereen werkt weer en de scholen zijn weer begonnen, ik kan mij zo voorstellen dat jullie niet eens meer weten dat het vorige week nog vakantie was.. Ik wordt vanaf zo’n 10.000 kilometer afstand al zenuwachtig van de Nederlandse stress die mij waarschijnlijk weer te wachten staat als ik terug kom. Daarom geniet ik deze twee weken nog maar extra van alle rust en relaxedheid die de mensen hier gewend zijn. Ik geef hier ook les en heb de afspraak om om 10 uur ’s ochtends bij mijn klas te zijn. Maar als ik om 5 voor 10 van huis vertrek hoef ik echt niet te haasten, want de kinderen komen naar de klas als ze mij zien en niet als ze weten dat ik er om 10 uur ben. Als ik onderweg nog even iemand tegenkom die ik al een paar dagen niet meer gezien heb, groeten we elkaar uitgebreid, vragen we elkaar hoe het komt dat we elkaar Zó LANG al niet meer gezien en gesproken hebben en bespreken we wat we deze dag gaan doen, helemaal niet met in mijn achterhoofd het idee dat ik op tijd bij mijn klas moet zijn. En dan nog krijgen we complimenten van anderen zoals: ‘jullie doen je werk echt goed, jullie komen altijd op tijd’.

Zeker deze week hebben we een rustig weekje gehad. De groep kinderen die ik les geef was deze week kleiner omdat er wat leerlingen niet thuis waren (ik denk ik verband met de vakantie, zijn vast een weekje naar frankrijk met de caravan).. Silvia had deze week afgesproken om haar danslessen ’s ochtends te geven, zodat ze 100% zeker zou weten dat haar leerlingen er nog zouden zijn, vorige week waren de kinderen namelijk eerder uit school dan verwacht en waren alle dansleerlingen dus al naar huis gegaan.
Maar elke ochtend dat ze naar de klas kwam om les te geven, moest ze eerst drie kwartier tot een uur wachten omdat de klas nog niet klaar was met de rekenles.. In deze tijd werden we verwend met een kop thee (met veeel te veel suiker erin) en een oegandese lekkernij, zoals kasava, mandasi of pinda’s in een zakje. Lekker rustig opstarten dus.
We wilden een keer met de straatjongens gaan zwemmen, maar op dat moment ging het regenen, dus we hadden een relaxte rustmiddag.
We wilden een keer met wat kleine kindjes uit Makenke gaan zwemmen, maar ook die dag toen we het woord ‘zwemmen’ in ons mond namen, kwam er direct een wolk voor de zon.. Dus ook toen konden we niets doen.
Een andere dag wilden we weer met dit groepje kleutertjes gaan zwemmen, maar toen waren de desbetreffende kinderen nergens te bekennen, dus ging weer ons plan niet door.

Ook grappig om te vertellen is, dat het drietal wat een poos geleden voor ons kwam koken, ons een week heeft genegeerd (waardoor het dus nóg rustiger bij ons huis was). U moet namelijk weten dat Oegandese mannen er om bekend staan dat ze de boel goed bij elkaar kunnen liegen. Je weet nooit wat je wel of niet van hen kunt geloven. Nu was het zo dat één jongen van het drietal hoteldebotel op Silvia is en dat laat merken door hele romantische smsjes en heel veel proberen te bellen. Sil heeft een veel lievere vriend thuis in Nederland, dus doet hier niets mee.. Maar op een dag hoorden we dus van bewoners uit Makenke dat deze jongen eigenlijk al een vrouw en een kind heeft. Hier wilden we het fijne van weten, dus we hebben het recht op de man gevraagd. Het drietal schoot direct met elkaar in de verdediging en verzon een één of ander verhaal over dat de vrouw en het kind eigenlijk van zijn broer waren, dat zijn broer in de gevangenis zat omdat hij de vrouw zwanger had gemaakt voor haar achttiende, dat hij nu voor de vrouw en het kind moest zorgen en daarom aan iedereen in Makenke zei dat het zijn vrouw en kind zou zijn.. De rest van de week hebben we de jongens niet meer gezien en toen we hen vandaag eindelijk weer spraken – we zagen ze allemaal apart lopen - zei de eerste dat hij de afgelopen week ziek was, de tweede dat het drietal een paar dagen op vakantie was geweest en de derde dat het hen erg speet, maar dat ze het hele verhaal bij elkaar gelogen hebben en ons niet meer durfden te bezoeken.. Hahah!
Er zijn nog wel een aantal nuttige dagen geweest hier, zoals bijvoorbeeld afgelopen woensdag. Toen hebben we ‘de Makenkedag’ gehad. We wilden eenzelfde dag als we in Soweto georganiseerd hebben – van die foto met die 120 geschminkte kinderen – ook in ons ‘eigen’ dorp organiseren. Met ruim 200 speelgoedjes, allemaal gekregen van vrienden, familie en leerlingen uit nederland, met 2 grote jerricans van 20L inhoud, gevuld met limonade, met 2 grote zakken snoepjes, een stapel papier, potloden en wat andere materialen vertrokken we naar Makenke. Hier werden we al gauw opgemerkt door kinderen (als mensen hier eten zien, komen ze vanzelf naar je toe).
We begonnen de verwendag met snoephappen voor de kinderen. Dit hadden ze nog nooit gezien en vonden ze heeel erg leuk! Met het warme weer ook een aanrader hier. Na het snoephappen waren alle gezichtjes schoon en konden we gaan schminken. Omdat Sil en ik de enige westerse mensen hier zijn, hadden we ook wat hulp nodig van Oegandese vrienden. Als er een groep van 150 kinderen in een rij staat te dringen, red je het namelijk niet om met twee mensen iedereen mooi te schminken. Alleen kenden deze Oegandese vrienden heel het gegeven ‘schminken’ niet en hebben de kinderen dus geschminkt als... tja hoe zal ik het zeggen.... mislukte a-symmetrische kunstwerken. Maar de kinderen zelf vonden het erg leuk, dus dat doel was in iedergeval bereikt. Met de 150 geschminkte kinderen wilden we graag net zo’n leuke foto als in Soweto, maar deze kinderen vonden het erg moeilijk om met elkaar in een groep te gaan staan en onze Oegandese vrienden vonden het erg moeilijk om met onze fototoestellen om te gaan, dus helaas hebben we dat niet kunnen bereiken.
Met de geschminkte kinderen zijn we in een grote kring gaan staan en hebben we de hokey pokey gedanst en nog wat andere gymnastische bewegingen gedaan. Daarna kwam de grote chaos.
We lieten alle kinderen in de kring zitten en spraken af dat, als ze netjes bleven zitten, ze van ons een speelgoedje, een gekleurd blaadje en een potlood zouden krijgen. Het plan was om de kinderen het speelgoedje na te laten tekenen en van alle tekeningen een grote vlaggenlijn te maken, die we konden ophangen in de community hall in het dorp.
Maar toen we speelgoedje nummer een aan kindje nummer een hadden gegeven, zagen de kinderen dat ze iets kregen en snelden vrijwel alle kinderen zich naar de plek waar het speelgoed werd uitgedeeld. Nee nee, zo werkt het niet, we begonnen aan poging twee om de kinderen in de kring te zetten, maar dit lukte niet meer. Uiteindelijk hebben we met veel duwen en schreeuwen vrijwel alle kinderen een speelgoedje gegeven. De tekeningen tot vlaggenlijn maken, hebben we maar laten zitten door alle chaos.
In eerste instantie is het heel vervelend als alle kinderen tegelijkertijd bij je komen smeken om een speelgoedje, dat ze elkaar wegduwen en slaan om maar vooraan in de rij te komen. En dan gaat het maar om een mini speelgoedje, denk aan zo’n mac donalds verrassing.. Maar achteraf is het best zielig om te bedenken dat die kinderen thuis helemaal niets van speelgoed hebben, zichzelf vermaken met een autoband en een stok of zelfstandig met zakjes en touw een voetbal in elkaar knopen. Ik gun alle 150 kinderen veel meer leuke dingen in hun leven.. Maar ik denk dat we al een stap in de goede richting hebben gezet met deze actie. Want de dagen erna zagen we nog kinderen met onze speelgoedjes in hun handen lopen en hiermee spelen. Dankbaar werk!

Sil en ik hadden verzonnen om ook een groot spandoek voor het dorp te maken. Van tevoren hebben we op een groot laken geverfd: ‘ i love makenke’ . Na het uitdelen van de limonade (wat trouwens een stuk minder chaotisch ging, omdat we de kinderen in een grote rij hadden gezet) verfden we bij elk kind de duim en mocht elk kind zijn/haar vingerafdruk op het spandoek plaatsen. Dit is erg leuk geworden. Nu hebben we toch iets om als cadeautje aan Makenke te geven.
Na al deze aandacht voor de kinderen, hebben we ook aandacht aan de moeders gegeven. We hebben de vrouwen verwend met bodylotion en nagellak. De vrouwen hier in Makenke hebben nog meer werkhanden dan de vrouwen in Soweto. Sowieso hebben ze allemaal een dikke eeltlaag op hun handen, maar veel vrouwen hadden ook sommige nagels niet meer op de vingers zitten. Ik moet u bekennen dat dat heel gek nagels lakken is.. Toen alle nagels van alle vrouwen gelakt waren, vroeg een van de vrouwen of ik ook haar voeten kon lakken. Tja en als ik dat bij de eerste toesta, komen er gelijk 10 anderen. Dus als slotactiviteit heb ik nog wat voeten gelakt en toen hebben we gedag gezegd tegen de meute en zijn we zelf (uitgeput maar voldaan) naar huis gegaan.
Dat snoephappen en schminken hebben we later in de week nog een keer met onze buurjongetjes gedaan, het zijn zulke leuke activiteiten!
Eigenlijk wilden we ook koekhappen en spijkerpoepen, maar dat was ons uiteindelijk te veel oranisatie voor zo veel kinderen. Volgende keer weer...

Met de straatjongens gebeurt ook weer het een en ander. Brian heeft nu weer gedronken en marihuana gerookt. Voor Paul was dit de laatste keer, dus nu heeft hij besloten dat Brian weg moet uit het rehabilitatie huisje. Bij de organisatie waarbij hij voor Kisoboka zat, is hij ook niet meer welkom, dus nu plaatsen we Brian weer terug bij zijn broer. Zijn moeder kon vroeger niet voor hem zorgen, dus woonde hij vroeger ook al bij zijn oudere broer. Maar deze broer is getrouwd met een vrouw die verkeerde dingen deed bij Brian (het is mij niet duidelijk wat, zal wel weer slaan of mishandelen zijn ofzo). Daardoor is Brian op straat gekomen. Maar die broer is nogsteeds met dezelfde vrouw getrouwd, dus hoe het zal lopen als Brian weer terug gaat naar zijn broer, is spannend.
Afkick klinieken zijn hier vrijwel niet en als ze er wel zijn, zijn ze veel te duur. Mensen met een alcoholprobleem worden in deze cultuur als mislukkelingen gezien en als slechte mensen. Heel zielig om te bedenken wat de toekomst voor Brian zal zijn! Ik hoop dat hij aan zichzelf kan werken!

Met de andere jongens gaat het goed. Richard heeft zijn moeder teruggevonden en werd door haar met open armen ontvangen. Hij is van harte welkom om weer bij haar te komen wonen en hij kan daar in de buurt ook naar school. Sil en ik willen kijken of wij Richard zijn school kunnen betalen.
Ook Sadam heeft zijn familie terug gevonden en zal in de toekomst ook weer bij hen gaan wonen. Of hij naar school kan, is nog de vraag in verband met zijn gebrekkige engels. Maar hij heeft wel veel doorzettingsvermogen, dus daar valt zeker wat mee te bereiken.
Het ziet er dus naar uit dat de jongens in korte periode allemaal het rehabilitatie huisje zullen verlaten en er dus een nieuwe straatjongensgroep geholpen kan worden. Maar ik denk niet dat wij dat meer mee zullen maken in deze twee weken.

Even weer een andere realiteit: Eergisteren sloeg ons humeur van supervrolijk ineens om in verdrietig en somber. We hadden net onze buur kinderen geschminkt en wilden ons eten op de markt gaan halen, toen we een somber kindje voor onze deur vonden. Een Oegandese vriend van ons vroeg het jongetje wat er aan de hand was, waarna de 11 jarige zei dat hij vrijwel elke avond geslagen wordt door zijn vader, zijn moeder was overleden, zijn oudere zus ergens in verweggistan woont en hij dus alleen met zijn vader woont. Zijn vader is vaak heel erg dronken en slaat het jochie om niets. Hij was gevlucht omdat hij bang was dat hetzelfde weer zou gebeuren deze avond en hij durfde niet meer naar huis terug. Even slikken, je wil het jongetje zo graag helpen, maar dat is zo moeilijk. Hij kan niet bij ons in huis blijven, want wij zijn weg over 2 weken. Als wij de politie bellen, moeten wij (als blanken) waarschijnlijk eerst bakken met geld betalen voordat er actie ondernomen wordt. Als wij naar vader zouden gaan en hem zouden vertellen hoe je met kinderen om moet gaan, zou hij zijn kind alleen nog maar harder straffen... Eigenlijk sta je vrijwel machteloos in zo’n situatie. Gelukkig was onze oegandese vriend erbij, die met het jongetje mee naar huis is gegaan en met vader wilde praten. Hij was zelf vroeger ook mishandeld en wist precies hoe het jongetje zich moest voelen. Toen hij bij zijn huis was aangekomen, troffen ze vader dronken en slapend aan. Onze Oegandese vriend heeft de buren verteld wat de situatie is. Als het jongetje nog een keer wordt geslagen, bellen de buren de politie en dan hoop ik dat de politie er wat aan doet..

De volgende dag kwamen we hetzelfde jongetje weer tegen, gelukkig nu een stuk vrolijker. We hebben hem even mee naar binnen in ons huis genomen, met hem gesproken. Hij heet Opus Kenneth en hij is 11/12 jaar oud. Gelukkig gaat hij wel naar school, naar een best hoog aangeschreven school. Hij liet ons zijn rapport zien, zag er erg goed uit. We hebben hem verteld dat hij altijd naar ons toe mag komen als hij problemen heeft, maar ook gewoon voor de gezelligheid.
Hij zei dat zijn vader de komende avonden in de kerk slaapt, omdat hij graag ‘ born again’ wil worden, ik snapte niet helemaal de bedoeling ervan, maar dat betekende dat het jongetje de komende avonden wel alleen thuis zou zijn, maar wel ‘ veilig’ zou zijn. Hij heeft veel vriendjes en vriendinnetjes dicht bij hem in de buurt wonen, dus hij kan altijd ergens naartoe als hij zich niet prettig voelt. Silvia had nog een heel lief knuffeltje in haar koffer, dat ze aan Kenneth heeft gegeven. Hierdoor is ie misschien wat minder alleen ’s nachts..

Verdere dingen om te weten zijn:
- Sil en ik hebben gisteren geprobeerd om avocado soep te maken (geinspireerd door de grote variatie aan soepen bij paul en willem). Dit was een grote flop. De avocado’s waren nog niet rijp en de soep was daardoor veeeeel en veel te bitter.. Wij wilden het dus niet meer opeten en zagen op dat moment onze buurjongetjes buiten spelen. Die wilden graag een hapje proeven, maar liepen steeds weg na een hapje genomen te hebben. Na 5 minuten dezelfde kindertjes voeren – met het idee dat ze ervan genoten – kwamen we er dus achter dat ze onze verschikkelijk viese prut om de hoek in de bosjes uitspuugden... haha
- Op waarbenjij.nu kun je blijkbaar maar 150 foto’s uploaden en vorige week heb ik die limiet bereikt. Dat betekent dat ik nu geen foto’s meer op de site kan zetten, maar deze op een andere site ga plaatsen, namelijk dezelfde site als waar Sil ze op heeft staan. Deze site zal ik binnenkort aan jullie doorgeven!

Dit was mijn verhaal voor deze week weer.. Vanavond gaan we Jinja onveilig maken in de discotheek.. Ik ben benieuwd!!

Fijn eerste weekend van het nieuwe schooljaar allemaal!

Liefs, Marjorie