Blog 11 – Nog maar even..

Beste lezers en lezeressen,

Ik hoor u denken, het is alweer zondagavond (herstel, maandagochtend) en nog steeds staat er geen blog op de site.. Sorry, beetje laat! Gisteren zijn wij – samen met de nieuwe vrijwilliger – een dagje naar Kampala geweest om daar te shoppen. We hadden afgesproken om ’s ochtends om 7 uur te vertrekken met de matatu naar Kampala (hoofdstad van Oeganda). Maar de dag ervoor hadden we vrienden op visite en was het gigantisch laat geworden.. Dus doodmoe stonden we de volgende dag om 6 uur op om in de matatu (klein busje) al hobbelend nog een klein beetje bij te slapen. De matatu stopt wel om de haverklap en het is altijd een uitdaging voor de ‘conducteur’ om er zoveel mogelijk mensen in te stoppen, dus claustrofobie hebben in dit ding is niet echt heel handig. Gelukkig deden we de ramen wijd open en was ik te moe om te bedenken hoe verschrikkelijk onhandig we in het busje waren gepropt..
Eenmaal aangekomen in Kampala, drie uur en 5000 shilling per persoon later, liepen we in een gigantisch volle stad, grote winkelstraten en hoge gebouwen. Na ongeveer 3 uur heen en weer lopen, heuvelopheuvelaf, oversteken en weer terug, hadden we alleen nog maar winkeltjes met groentes en huishoudelijke spullen gevonden en besloten we uit verveling en moeheid maar weer terug naar huis te gaan..
Tussendoor zijn we uitgestapt in Lugazi, een dorpje onderweg naar Jinja, waar we dus weer een ander deel van Oeganda konden zien en even hebben gegeten in een cafeetje.. Rond 7 uur kwamen we vrijwel kapot aan in Mpumedde en zijn we bijna direct naar bed gegaan, lekker het klokje rond geslapen (daarom dat we dus niet aan de blog zijn toegekomen), zodat we vanochtend weer naar de kerk konden. Deze week stond de katholieke kerk in Makenke op het programma. Er waren heel weinig mensen en de tradities zoals ze daar gewend waren, herkenden wij ook wel van de nederlandse tradities. Op een gegeven moment werden Sil en ik naar voren gevraagd om ons weer eens voor te stellen (hoewel alle mensen uit makenke ons eigenlijk al lang kennen). Toen wij moesten vertellen dat we volgende week weggaan en alle mensen gingen klappen als dank voor ons werk, moest ik wel even slikken.. Ik vind het wel heel erg jammer dat ik deze supersociale, superrelaxete, supervriendelijke en supermooie omgeving waar we ons heel erg in zijn gaan thuisvoelen, volgende week alweer moet verlaten. We hebben een poosje geleden met de dominee van de Born Again-gemeente (Pastor Lois, waar we ook bevriend mee zijn) afgesproken dat we de zondag voordat we weg gaan, naar haar gemeente komen. Sinds dien bereidt ze zich al voor op de preek van die week. Ik denk dat er die dienst ook wel wat traantjes gaan vallen..

Vorige week zaterdag zijn we voor het eerst uit geweest in Oeganda en wel naar een discotheek in Jinja, Nite View Casino. Aan het begin was er nog een klein groepje andere mzungus, maar die gingen al snel weg, waardoor Sil en ik de enige witte waren. Heel grappig om te zien (of juist niet te zien) dat er dan alleen maar donkere mensen in de club dansen. Sil maakte dan ook de woordspeling ‘het ziet hier zwart van de mensen’ ...
Maargoed, dat was dus ook weer een laat geworden avondje en de volgende ochtend hadden we met Paul en de nieuwe vrijwilliger (Joop, we hebben hem gedoopt als ome Joop) en wat ex-straatjongens afgesproken om naar het mabiraforest te gaan, een tropisch regenwoud vlakbij Jinja. Mensen uit makenke waarschuwden ons om in dit bos goed uit te kijken voor de enge dieren. Er schijnen dus supergrote pitons en cobra’s te zitten. Het wordt zelfs gezegd dat, als je in het bos een half uur of langer stil blijft staan, je 100% zeker zo een slang langs ziet kruipen.. Maar stil staan deden we niet, we hadden en gids die ontzettend snel door het bos heen liep (hij wilde ons in een uur tijd heeeel veel laten zien) waardoor we uit vermoeidheid bijna niet om ons heen konden kijken. Maar af en toe hebben we even gepauzeerd om foto’s van heel erg mooie bomen te maken en van de gids te horen hoe de bomen zo groot en mooi eruit zijn komen te zien.
Slangen hebben we dus ook niet gezien, maar wel een aapje en wat vogeltjes, ook leuk!
’s Avonds zijn we gezellig met Paul en Willem naar de Chinees geweest.

Ohja, Sil is tijdens ons etentje bij de chinees ook nog even langs het ziekenhuis – dat naast het restaurant staat – geweest. Dit was alweer haar tweede bezoekje ziekenhuis in Oeganda. Het was namelijk zo dat in de week daarvoor ze steeds last kreeg van bultjes op haar huid, die niet op muggenbulten leken. En een van die bulten groeide zo, dat haar halve bovenbeen dik en rood werd. Eerst dachten we dat we bedbugs hadden, dit zijn beestjes die in het hout van je bed verstopt zitten en ’s nachts naar je toe kruipen om daar te genieten van mensenbloed. Ook dachten we even dat het misschien door vlooien kwam, omdat de nieuwe hond van de straatjongens ook vlooien heeft en Sil uitgebreid met het beestje had geknuffeld.. Maar toen ze de wond aan Paul liet zien, dacht Paul aan een mangovlieg, een klein beestje dat zich verstopt in je kleding. Hij kan je prikken en dan zijn eitjes in je huid verstoppen. Dat betekent dus dat er kleine mangovliegjes in je huid verstopt zitten, die eruit komen als ze uit hun eitjes kruipen.. Beetje freeky verhaal dus.. En de behandeling voor de wond zou zijn dat de eitjes eruit geknepen zouden moeten worden. En na haar eerste wond-uitknijp-ervaring in het ziekenhuis, had sil een beeeetje een trauma opgelopen.. Maar gelukkig bleek het in het ziekenhuis gewoon een ontsteking van een bultje te zijn, van een mug of een ander beest, maar niet een mangobeest. Fjiew!

Maandag zijn we na het lesgeven naar de side toe gegaan om weer te helpen met verven. Op de side (bij het nieuwe vrijwilligershuisje) werkt ook een jongen waar we altijd heel gezellig mee kletsen en mee lachen, maar verder gewoon alleen vrienden mee zijn ,verder niks.. Maar die dag vroeg hij aan ons wat hij moest doen als hij toch o zo stapelverliefd op iemand was. Wij gaven als tip: ‘zeg het tegen die persoon’. Die avond stuurde hij mij hetvolgende smsje: ‘The 2 shall welcome you fine, u have showed me ur delightfull love. I slept but my heart was awake when I remembered u. Complete the delight of our love. Don’t turn away your eyes from me. My heart pounds 4 u every night. Pure love strikes once in a lifetime. No one can quench our love. Place me like seal over your heart. Remember me allways en never shut me out of your heart. Please, I love you with a reason but not 4 fun. Falling in love with you was the easiest thing I’ve done in my life but living without you is very impossible. I wish you be mine forever. Good night!’ Nederlandse jongens: zo doe je dat dus als je een meisje leuk vindt, haha, hoewel dit ook weer ietwat te slijmerig was.. Ook best sneu dat ik tegen de arme jongen heb gezegd dat ik graag vrienden wil blijven, maar een relatie niet zie zitten.. Gemeen he?

Die avond hebben we een aantal vrienden – die drie jongens die eerder voor ons gekookt hebben - uit Makenke uitgenodigd om marshmallows bij ons te komen eten. Heel gezellig, het grootste gedeelte van de marshmallows hebben Sil en ik opgegeten, want de jongens kenden het niet en vonden het maar een veel te zoet en plakkerig snoepje..
Maar die avond werden we ook weer even met ons neus op de feiten gedrukt. Bij een spelletje ‘vragenstellen’ vroeg ik aan de jongens wat hun leukste en minst leuke ervaring in hun leven is geweest. Bij de minst leuke ervaring werd weer duidelijk hoe ontiegelijk verwend en veilig opgevoed wij in het rijke westen zijn. Nummer een van de vriendengroep vertelde dat hij op zijn 7e jaar door zijn ouders alleen achter gelaten is, ouders wilden of konden niet meer voor hem zorgen en zijn vertrokken zonder hem mee te nemen. Sinds dien heeft hij zichzelf in leven moeten houden..
Nummer twee vertelde dat, toen hij op de basisschool zat, zijn schoolgebouw in de brand stond en hij zijn broertje daarbij heeft zien verbranden.
Nummer drie had thuis veel problemen en heeft daardoor een jaar lang op straat geleefd, waar hij verschrikkelijke dingen heeft gezien.
Toen deze jongens hun verhaal vertelden, moest ik bijna huilen. Alle mensen hier in Oeganda hebben wel een ervaring, waarbij je in Nederland op zijn minst een jaar psychologische hulp voor nodig hebt. Deze mensen hebben geen mogelijkheid tot psychologische hulp, maar worden gewoon op een keiharde, bijna gevoelloze manier opgevoed. Die dingen gebeuren nou eenmaal.
De jongen die het verhaal van zijn overleden broertje vertelde, begon zijn verhaal met ‘ eigenlijk heb ik geen negatieve dingen die in mijn leven zijn gebeurd. Ik houd van mijn leven en beleef zo veel leuke dingen’.
Die avond heb ik wel weer geleerd hoe ontiegelijk blij ik mag zijn dat ik groot ben geworden in Nederland in een liefdevol gezin en met heeel veel luxe en veiligheid.

Als we nu toch in het ernstige-verhalen-gedeelte van mijn blog zijn aangekomen, vertel ik ook gelijk even van Brian, een van de straatjongens. Hij heeft deze week het rehabilitatiehuisje verlaten, omdat hij alcoholverslaafd is en na verschillende waarschuwingen nog steeds niet van de alcohol af kan blijven. Gelukkig wil zijn oudere broer voor Brian zorgen en kan hij dus bij zijn broer gaan wonen. Hij komt dus niet weer terug op de straat. Maar Brian had wel veel moeite met afscheid nemen en liet ons de laatste week dat hij hier was extra merken dat hij onze aanwezigheid en onze inzet erg op prijs stelde. Zo heeft ook hij zijn levensverhaal aan ons verteld. Hij leefde vroeger bij zijn ouders, maar die waren overleden. Daarom leefde hij met zijn jongere broertje bij zijn stiefmoeder. Maar stiefmoeder was een strenge, onaardige vrouw. Toen zijn jongere broertje een keer wat negatiefs over de stiefmoeder gezegd had en deze vrouw het toevallig opgevangen had, werd zij zo boos, dat ze naar de keuken is gegaan, bewust een pan met water heeft gekookt en dit kokende water volledig over het broertje van Brian heen gegooid heeft. Brian was hier bij, is snel naar de dokter gegaan, heeft zalf gekocht voor zijn broertje en later zijn broertje geholpen. Hij vertelde dat hij op een gegeven moment het t’shirt van zijn broertje uit deed en geen vel meer op zijn lijf zag zitten. Brian en zijn broertje zijn daarna bij zijn grote broer gaan wonen, die getrouwd is. Hoe Brian op de straat is gekomen en hoe het nu met zijn broertje is, werd mij niet helemaal duidelijk, maar hoe Brian aan zijn alcoholverslaving is gekomen, snap ik nu wel. Ik zou er ook alles aan doen om dat verschrikkelijke beeld van een verbrand broertje dat je niet naar het ziekenhuis kunt brengen (geen vervoer en geld) en alleen maar met een zalfje kunt behandelen, een beeld van een (stief)moeder die zoiets bij jouw broertje doet, even te kunnen vergeten..
Brian heeft ons veel geknuffeld en veel gezegd ‘ you’re my friend’ en de dag voordat hij weg ging, heeft hij ons in een brief hetvolgende geschreven:
‘Hello Silvia en Marjorie. I am Brian, i am going to miss you to much. Even if I’m going to my village, I will remember Silvia en Marjorie, they are my friends. Even if I don’t have to much English, I think you can understand. Thank you for your LOVE. Even me I love you!’

Deze week begint ons afscheid al gedeeltelijk. Brian is dus terguggegaan naar zijn oudere broer. Richard (andere straatjongen) heeft zijn moeder teruggevonden, is daar weer hartelijk welkom en gaat daar zijn leven verder opbouwen, ook naar school enzo. Sadam gaat ook weer terug naar zijn familie en zal ook beginnen met school. Dan hebben we alleen nog Fred over.
Grace, de oppas van de straatjongens, deed haar werk niet goed genoeg en gaat daarom ook weg. Ze gaat naar haar zus die in het noorden van Oeganda woont. Er is alweer een nieuwe oppas, maar in een week bouwen we daar niet zo’n goede relatie mee op als dat we met Grace hebben opgebouwd. Heel jammer dus dat iedereen net een week voordat wij vertrekken, weggaat.. Maarja, dat maakt het afscheid volgende week wel weer een stapje makkelijker..
Maar als laatste leuke gezamelijke activiteit hebben we afgelopen woensdag een ‘ pannenkoekenfeest’ gehouden, waarbij we dus samen met de straatjongens en Grace pannenkoeken hebben gebakken en gegeten bij ons thuis. Dat deden we ook , omdat Richard als tweede naam nPanuka heeft en wij hem daarom altijd ‘ pannenkoek’ noemden. Nu kon hij zien wat wij daarmee bedoelden. Helaas hadden we niet genoeg beslag om alle grote jongensmagen mee te vullen en hebben we na 2 pannenkoeken per persoon maar de rest aangevuld met gekochte chapati’s. We hebben wel een heel gezellige avond gehad. Ook leuk om te vertellen was het verhaal van Sunday, een zusje van Grace, dat ook mee was naar ons huis. Op een gegeven moment moest zij naar de WC en was ze dus een poosje op onze badkamer. Toen Silvia daar even langsliep, zag ze Sunday (8 jaar) met grote verbazing de Wcpot bekijken en onderzoeken hoe dat ding werkte. Ze is zelf alleen maar een gat in de grond gewend als toilet. Silvia heeft dus even aan Sunday voorgedaan hoe je op een toilet zit.. Nou en dat hebben we geweten, toen we een half uurtje later in de badkamer kwamen, zwommen er nog wat kinderdrolletjes in de pot, de knop om door te spoelen had Sil nog niet uitgelegd..

Intussen hebben we het geld voor de 30 leerlingen betaald. Deze kunnen het komende jaar naar school toe. De leerkrachten van de school zorgen dat alle ouders geinformeerd worden en de komende week op een afgesproken moment naar school komen, zodat Sil en ik het aan hen kunnen vertellen. Wij zullen de ouders dan ook meegeven dat ze het komende jaar extra kunnen sparen om het jaar erna hun kind weer naar school te kunnen laten gaan. Maar voor nu alvast van het schoolteam van de Kimasa primary school ontzettend bedankt voor jullie inzet!

De afgelopen week zijn we ook een keer met Jassidi, Banda en Kumi, onze buurjongetjes, naar het zwembad toe gegaan. Deze jongens komen van een ‘rijk’ gezin. Rijk hier wil zeggen dat je genoeg geld hebt om de dokter en de basisschool te betalen en als je in het bezit bent van een groot stuk land. Eigenlijk wilden we eerst wat ‘echte’ arme kindertjes uit Makenke meenemen, maar ouders kenden de plek waar wij naartoe gingen niet, het fenomeen zwemmen niet en lieten ons dus niet gaan met hun kinderen. Maar ook onze buurjongetjes hadden nog nooit een zwembad gezien, dus waren vrijwel in shock bij het zien van zo’n grote bak met water. Toen ik aan de oudste (11 jaar) vroeg of hij het leuk vond, was zijn reactie met een heel zacht hoog piepstemmetje ‘yes’. Deze drie jongens (11, 7 en 3 jaar oud) zijn normaal gesproken ontzettend druk en weten altijd wel wat te zeggen, maar nu waren ze er alledrie stil van.
We begonnen het avontuur in het kinderbadje, hadden de jongens een zwemvest aangedaan voor de veiligheid, maar toch durfden ze ook bij het kinderbadje eerst niet verder dan de bovenste trede. Maar langzamerhand durfde de oudste jongen een stapje verder te zetten en volgen zijn broertjes hem na korte tijd. Uiteindelijk heb ik Jassidi en Banda geholpen met zwembewegingen maken en op hun buik leren zwemmen. Heel erg leuk om te zien!
Niet alleen het zwembad was nieuw voor de jongens, ook de speeltuin en de douche hadden ze nog nooit eerder meegemaakt. Ik heb hen dan ook voor moeten doen hoe een ouderwetse glijbaan en schommel werken. Heel leuk om te zien hoe bang een 11 jarig kind kan kijken als het voor het eerst op de schommel zit, en dan nog maar op kleuterhoogte heen en weer gaat.. En onder de douche hebben ze genoten, dat water zomaar aan de bovenkant eruit komt en maar blijft stromen, was heel bijzonder. Ze deden de kraan dan ook honderd keer aan en uit en stonden alleen maar te springen onder de douche.
De teleurstelling was natuurlijk erg groot, toen wij hen vertelden dat we weer naar huis moesten. Nu vragen ze ons elke dag wanneer we nu weer een keertje naar het zwembad gaan..

De komende week is onze laatste week in mpumedde.. Zal een verdrietig weekje worden, maar ook een weekje om in te pakken, op te ruimen en voor te bereiden op Nederland. Of ik volgende week zaterdag aan mijn blog toe kom, weet ik nog niet. Misschien plaats ik volgende week alleen foto’s op mijn blog, want die hoop ik deze week nog veel te maken.
Niet aanstaande woensdag, maar de woensdag erna, hoop ik u allen te zien met een spandoek ‘welkom terug marjorie’ op schiphol! Maar tot die tijd ga ik nog voor de volle 300% genieten van die paar daagjes op een van de leukste plekken ter wereld.


Weetjes:
- Mensen spreken hier menigmaal de r uit als een l en de l uit als een r. Ze horen het verschil volgens mij niet. Erg grappig dus, bijvoorbeeld als onze buurjongetjes met ons willen spelen en dan bij ons voor de deur komen zeggen ‘ i want to pray with you’ of als Sil plat wordt geknuffeld door een van de straatjongens, zelf zegt ‘i’m flat’ en het wordt opgevat als ‘i’m fred’. Toen we in Lugazi kwamen, zagen we een Matatu waarop eigenlijk ‘Glory be to God’ hoorde te staan, maar waar op stond ‘Groly be to God’.
- In de nederlandse les van Fred, heb ik hem nu het liedje aangeleerd van Nielson ‘ alles in een’ . Ik heb de tekst in het Nederlands en Engels uitgeschreven en heb met hem de uitspraak van het nederlands geoefend. Fred is helemaal weg van het liedje en kan het wel 100 keer achter elkaar luisteren. Hij heeft alleen helaas geen telefoon waarop ik het liedje kan zetten, zodat hij thuis ook kan oefenen. Fred is zelf hard bezig met het schrijven en zingen van eigen liedjes en is helemaal geinspireerd door Nielson. Het is een droom van Fred om Nielson te ontmoeten als hij naar nederland komt. Dus de vraag in deze blog luidt: heeft iemand van jullie, of iemand die u kent, connecties met deze zanger, zou ik dat dan mogen weten? Het zou wel superleuk zijn als ik dat voor Fred zou kunnen regelen..
- Een van de avonden in de afgelopen week waren we zo moe, dat we besloten om even op de bank een filmpje te kijken. We werden hier nog meer enthousiast over, toen we bedachten dat we op www.tvopjepc/programmas/375 de eerste nieuwe aflevering van Goede tijden slechte tijden konden bekijken. Dus op onze zelf geimproviseerde bank (gemaakt van 2 matrassen en wat kussens) zijn we relaxed gtst gaan kijken. Halverwege kwam het jongetje van vorige week, Kenneth, het jongetje wat geslagen wordt door zijn vader, binnen om te vragen of hij even gezelig bij ons mocht komen zitten. En toen hebben we dus samen met een Oegandees jochie van 11 en een pak koekjes op de bank opgegeten onder het genot van de familie Sanders en de rest van goeie tijden..
- Mijn foto’s kan ik niet meer toevoegen op waarbenjij.nu. Daarom heb ik nu de volgende site uitgevonden voor mijn foto’s: http://www.mijnalbum.nl/index.php?m=myalbums
Als u deze link aanklikt, komt u als het goed is bij mijn foto’s. Dan moet u eerst inloggen met mijn e-mail adres en wachtwoord. Mijn email adres is marjorierote@hotmail.com en mijn wachtwoord is Oeganda2013. De foto’s konden niet met z’n allen in één map gezet worden. Dus u mag verschillende mappen openen om ze te bekijken! Veel plezier!

Tot snel!
Liefs, Marjorie