Blog 7 – Een begin van jullie goede doel!

Lieve trouwe kijkbuiskinderen,

Ook deze week is alweer (ja, het wordt bijna saai) een bewogen week geweest. Dat is het enige wat wel hetzelfde blijft; het feit dat elke dag anders is.

Ho… even een krekel uit de kamer jagen…

Heel de situatie is weer veranderd sinds vorige week. Afgelopen maandag zijn Ellen en Simon verdwenen en ook Charlot, Yvonne en Jos zijn weer naar het noorden afgereisd. Sil en ik hebben het hier nu alleen voor het zeggen en dat is best wennen. Het is veel stiller in en om huis en waar we voorheen erg ons best deden om bijvoorbeeld wat leuks te maken van het avondeten, hoeven we nu met niemand rekening te houden en ‘doen we maar wat makkelijks’. Sil en ik hebben afspraken voor wat we wel of niet mogen eten, chips mag alleen in het weekend en chocola mag alleen als we heel verdrietig zijn of we ongesteld zijn. Laatst zagen we een pot nutella in de supermarkt staan, maar toen zeiden we dat we dat alleen zouden mogen als we verdrietig zijn om het vertrek van alle vrijwilligers. En nu hebben we als afscheidscadeautje van Jos en Yvonne TWEE potten nutella gekregen! Dat wordt etuuuuhh
En morgen gaan we onszelf ook verwennen met een heerlijk verwend dagje zwembad, daar warm douchen en lekker uit eten.. Daarna kunnen we er anderhalve maand goed tegenaan denk ik!

Afgelopen maandag, toen ik wilde lesgeven, waren de kinderen er niet. Toen heb ik mijn les naar vrijdag verplaatst. Maar dat is ook weer veranderd, omdat er vandaag weer wat tussendoor kwam (lees hiervoor verder in dit verhaal)
Dus nu is maandag het vervolg van mijn lesgeven.. hoop ik..

Deze week moest het vrijwilligershuisje zo goed als af zijn voor de opening. Maar natuurlijk gaat het in Oeganda allemaal ietsie anders dan gepland… Het huisje was nog lang niet af, de bedden stonden er nog niet in, veel dingen waren nog niet geschilderd, de elektriciteit moest nog gemaakt worden en ramen en deuren zaten er de laatste dag voor de opening nog niet in. Maandag en dinsdagochtend hebben we dan nog heel hard meegeholpen met het schilderen van alle raamkozijnen, muren en deuren. Intussen praten we veel met de harde werkers op de bouw, dat is altijd heel erg gezellig!

Dinsdagmiddag zijn we met alle vrijwilligers (Sil, Charlot, Jos, Yvonne) naar Soweto gegaan, een sloppenwijk, 15 minuten met de boda vanaf Mpumedde. Ik heb volgens mij al eerder verteld dat we de moeders/oma’s en kinderen er een leuke dag wilden bezorgen. En dat is gelukt. Rond een uur of 1 kwamen we er aan, werd er een zeil voor ons neergelegd en konden we onze spullen klaarzetten. We zijn begonnen met het wassen, drogen en verwennen van de handen van de moeders en oma’s. We smeerden de handen in met body lotion, iets wat de vrouwen nog niet kenden en zichtbaar van genoten. Daarna lakten we de nagels met glitter nagellak, had Yvonne van thuis meegenomen. Er kwamen veeeel vrouwen op af want ze vonden het errug leuk om hun harde werkhanden te laten masseren door onbekende witte zachte handen..
Daarna gingen we over op het verwennen van de kinderen. Yvonne had schmink meegenomen en in een soort lopende band hebben we heel veel kinderen geschminkt! Yvonne schminkte met wit, stuurde haar kind door naar mij, ik schminkte het kind oranje of blauw, stuurde het door naar sil, die wat groen erbij schminkte, het doorstuurde naar Charlot, die het afmaakte met een mooi geel streepje of stipje en de spiegel voor het geschminkte kind voorhield.
De mensen kenden het hele fenomeen schminken van gezichten niet, maar toen ze het resultaat van de eerste zagen, waren ze erg enthousiast en bleef de rij met kinderen maar groeien. Ik denk dat we zeker weten een uur of anderhalf uur gezichtjes hebben geschilderd van kinderen in de leeftijd van 0 tot 15. De kinderen die klaar waren, gingen achter ons staan en verzamelden voor een foto. Toen we na anderhalf uur eindelijk achter ons keken was het een zo genaamd ‘wow’ momentje om al die geschminkte kindertjes bij elkaar te zien! En wat een geluid!
Na het schminken en foto’s maken, kregen alle kindertjes een koekje. We hadden ook nog limonade en bekertjes geregeld, maar dat zou zo lang duren om alle kinderen limonade in te schenken en alle kinderen waren zo aan het dringen, dat we de limonade niet meer hebben gebruikt. Omdat er zeker 120 kindertjes bij elkaar stonden, hebben we ook de speelgoedjes die we wilden uitdelen, niet uitgedeeld.. We wisten niet zeker of we wel 120 speelgoedjes hadden en anders zouden we kinderen teleur moeten stellen en dat wilden we niet!
Als slot op de feestelijke dag, hebben sil en ik wat dansachtige bewegingen met hen gedaan en het afgesloten met de macarena. Hierna hebben we een grote groep oegandezen heel voldaan en vrolijk achtergelaten en zijn we zelf terug gegaan naar huis.. Geweldige dag!
Sil en ik waren zo enthousiast dat we dit feest graag een keer over willen doen, maar dan in Makenke, het dorp waar ik ook de kinderen les geef. Hier kunnen we dan wel de speelgoedjes aan uitdelen.

Woensdag was de opening van het vrijwilligershuisje. Gelukkig hebben de jongens van de bouw en wij door alle stress vrijwel alles af kunnen verven, de deuren erin kunnen zetten en alles netjes schoon kunnen maken. Het zag er netjes genoeg uit om aan alle hoge piefen in en om makenke te laten zien. Wij als westersen hebben ons netjes gekleed voor het ‘feest’ (make-uppen, leuke kleren aan enz.) en Yvonne was zelfs in Oegandese klederdracht gegaan, zo’n jurk met pofmouwen. Mensen waren dan ook zo enthousiast dat sommige vrouwen zelfs op zn Lugandees gingen joelen (Klinkt als heel hoog: aiaiaiaiaiaiaiaiaiaiaiaiiiiiiiiiii gillen)
Het ‘feest’ bestond uit zingen van het volkslied (hadden sil en ik thuis al geoefend, dus herkenden we al een beetje), heeeeel veel speeches, optocht naar de bouw met dansers voorop, kijkje op de bouwplaats, nog meer speeches, huldiging van het vrijwilligershuis dmv een poster op de voorkant van het gebouw, nog meer speeches, kijkje in het huisje van de straatjongens, nog meer speeches en uiteindelijk een hapje en een drankje.

Sil had door het lopen op haar nieuwe slippers een wondje op haar voet gekregen wat ze niet op tijd had behandeld met betadine (oh, oh, oh, oh, oh). Dat wondje werd groter en groter en deed steeds meer pijn. Woensdagmiddag heeft ze met die pijn, met dichte schoenen (deed nóg meer pijn) dansles gegeven. ’s Avonds voelde ze zich helemaal niet lekker en de volgende dag bleef ook de pijn nog. We hebben toen besloten om donderdag ochtend naar het ziekenhuis toe te gaan. ‘Al-shafa’ is een netjes, goed ziekenhuis bij ons op loopafstand en je wordt er direct geholpen. Erg handig om te weten voor als mn nier ooit een keertje begint op te spelen (ff afkloppen)..
Meneer de dokter constateerde een infectie in de wond en heeft het meteen met een soort mesje doorgeprikt en uitgeknepen. Was voor sil ff heel hard doorbijten en mijn hand fijnknijpen. Ook na de ‘ingreep’, toen ze weer op mocht staan, trok ze witjes weg en moest ze weer even gaan liggen om langzaam bij te komen. Dokter heeft het wondje met een betadine boost ingepakt en steriel afgeplakt. Nu gaat het al wel wat beter met ‘r, maar ze slikt wel pijnstillers en antibiotica..

Vandaag (vrijdag) zijn we met Fred – die ik nederlands leer - meegegaan naar zijn moeder. Paul bracht Fred, een vriend van hem, Sil en mij naar Kayunga, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Jinja. Het was een plek die naar mijn idee nog meer afgelegen lag van de bewoonde wereld dan Mpumedde of Makenke. Mensen uit het dorp waren er heel erg verbaasd toen ons langs zagen rijden, ze keken ons aan alsof ze nog nooit een auto hadden gezien.
Het duurde even voordat we de plek vonden, maar na even zoeken kwamen we aan op de plek waar Fred zijn moeder zou wonen. Even was het spannend, omdat haar ieniemienie huisje – gemaakt van mest en takken, zonder dak en zonder ook maar iets van materiaal binnen – onbewoond en verlaten leek. Maar na wat buren te ondervragen, kwamen we erachter dat moeder was verhuisd naar haar zus, een paarhonderd meter lopen door de bosjes heen. En inderdaad, hier kwamen we haar tegen.
Een jong-ogende vrouw, nóg kleiner dan Fred (en Fred is al 2 koppen kleiner dan ik) en hartstikke dun.. Ze liet ons het ieniemienie huisje van haar zus zien, waar zij dus ook sliep. Gelukkig had dit huisje wel een dak van stro. Binnen was het erg donker en er lagen wat rieten matten waarop Moeder, zus van moeder en een aantal kinderen slapen. Moeder vertelde in het lugandees dat ze verschillende ziektes had, dat ze geestelijk ziek was, maar hier nu vrijwel van genezen is, hier nu alleen nog chronische hoofdpijn van heeft (ze beschreef het als ‘het is alsof ik elke dag veel te veel gedronken heb' terwijl ze dus geen alcohol drinkt). Ze heeft nu nog de tyfus, suikerziekte en nog iets, maar dat ben ik vergeten.. Medicijnen en behandeling krijgt ze, gesponsord door de buurman, maar ze moet hiervoor naar een ziekenhuis lopen wat ongeveer 4 uur lopen is. Ze huurde eerst het ieniemienie huisje wat we leeg aantroffen, maar de huur kan ze niet meer betalen (2 euro per maand), daarom leeft ze nu bij haar zus. Ze heeft naast Fred nog twee kleine kinderen van rond de 4 of 5 jaar. Een van de twee heeft een grote wond op de voet (net Sil), maar kan deze niet laten behandelen, omdat ze hier geen geld voor hebben. Er zaten allemaal vliegjes op de wond en het kind kon niet meer recht op de voet lopen. Dus Paul heeft moeder geld gegeven om met het kind naar het ziekenhuis te gaan.
Ik wist dat Fred zijn moeder geen matras had en op de grond sliep, dus heb van tevoren met Fred een matras uitgezocht. Moeder was hier zo blij mee dat ik werd geknuffeld, heel hartelijk bedankt “God bless you, God bless you!!”. Moeder wilde haar dank betuigen en vroeg ons om even te wachten. Ik heb mij rot gelachen om de 10 minuten die daarop volgden: moeder rende ineens keihard door de bosjes achter een kip aan en werd gevolgd door haar (niet manke) kinderen, nichtjes en neefjes. De kip was moeilijk te vangen, dus het vergde de nodige conditie van Fred’s familie. Toen het arme beest eindelijk gevangen was, werd het met de poten aan elkaar vastgebonden en aan mij gegeven.. Cadeautje! Uuhmmm.. Bedankt?

Fred blijft deze week bij zijn andere tante slapen, in een ander huis, een paar kilometer van zijn moeder vandaan. Gelukkig een stenen huisje met een matras om op te slapen en een dak. Geen elektriciteit, maar dat blijkt hier alleen maar ontzettend pure luxe te zijn..
Ook tante was erg dankbaar dat wij waren gekomen en schonk ons nog een kip. Dankbaar met twee kippen vastgebonden aan de poten, hebben we afscheid genomen en gingen we naar huis. Paul bewaart nu de kippen totdat Sil en ik komen om ze te leren slachten, want ja, ook dat hoort bij het echte Oegandese leven. Ik ben mij nu al mentaal aan het voorbereiden…

Deze leefsituatie heeft mij wel erg aan het denken gezet. Mensen kunnen dus echt gewoon helemaal niks hebben! Sil en ik waren het erover eens dat we eigenlijk veel meer dingen aan deze mensen willen sponsoren, betere medicijnen (misschien een dokter die bij hen langs kan komen), veel meer matrassen voor ook de kinderen en de zus, schoenen voor de moeders en kinderen, pannen om in te koken, kleding, een beter dak, geld om de kinderen naar school te laten gaan, eten enz. enz.
Misschien dat ik nog een keer met Fred terug ga om meer voor deze mensen te doen, want ik denk dat dit een ontzettend goed doel is om te steunen, toch?

Verder hebben Jos en Yvonne een deel van hun sponsorgeld besteed door in Makenke verschillende kinderen een jaar naar school te laten gaan. Veel mensen kunnen dit niet betalen waardoor kinderen dus school missen en ook de Engelse taal (die hier zo veel gesproken wordt en belangrijk is) niet leren. Voor 10 euro kan één kind voor een jaar naar de basisschool. Jos en Yvonne hebben 13 kinderen gelukkig gemaakt. Sil en ik hebben besloten om ons sponsorgeld ook deels hier aan uit te geven en samen met Jos en Yvonne in totaal 30 kinderen naar school te helpen voor een jaar.
Eerst wilde ik het geld besteden aan het opknappen van een klas of vernieuwen van materiaal. Maar ik heb gezien dat er veel te veel kinderen in één klas moeten en ik dus niet goed doe aan het kopen van bijvoorbeeld nieuwe tafeltjes of stoelen. De klas ziet er al best versierd en volledig uit. Materiaal (potlood/pen/boeken) krijgt ieder kind als het schoolgeld heeft betaald en nieuwe schoolboeken zijn hier niet verkrijgbaar. Dus ik denk dat het beter is om meer kinderen naar school te sturen dan om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren, want dat is voor Oegandese termen wel goed op de school hier.

Dus een deel van jullie gesponsorde geld is besteed: een matras (en misschien in de toekomst andere spullen) voor de familie van Fred, schoolgeld voor 17 basisschool kinderen en een paar onvergetelijke dagen voor de kinderen in sloppenwijken.
En het gesponsorde speelgoed gaat waarschijnlijk op de eerstkomende feestdag naar de kinderen. Hier maak ik foto’s van!

Met het bovenstaande heb ik nog maar ongeveer 300 euro uitgegeven. Dat betekent dat er nog 700 euro over is van uw gesponsorde geld om te besteden.. En dat… krijgt nog een vervolg!

Feitjes:
- Ik heb een perfecte manier van douchen uitgevonden: pannetje water warm koken, aanvullen met koud water, in een teil doen en met een bakje jezelf WARM badderen! Dat ik dat niet eerder geprobeerd heb, het is heeeerlijk!!
- Andere vrijwilligers hadden de vrijwilligers laptop in gebruik, die mogen wij de komende weken gebruiken. Dat is ideaal, want nu kunnen Sil en ik tegelijkertijd onze blogs bijwerken en hebben we alles veel sneller af! Geen nachtwerk meer, geen wachttijden, gezellig samen aan tafel typen enz. enz.
- We zijn intussen al bij de 90 sit-ups per avond en het voelt nog steeds niet alsof we zijn afgevallen.. Oegandees eten is veel te lekker!

Tot volgende week!
Liefs, Marjorie