safariii!!!!

Lieve lezers,

Deze week zijn we alweer op de helft! De tijd gaat hier supersnel. Nog maar anderhalve maand en we zijn alweer in het koude Holland, hoewel, als het goed is hebben jullie het nu ook niet slecht daar! Hoop dat het mooie weer in Nederland nog even blijft tot eind september  Ik schrijf deze blog nu op mijn uberverwende ligbedje bij een zwembad in een resort waar ze ook WIFI hebben. Sil wordt net door Simon, een vriend van Ellen, in het water gegooid.. Morgen gaan Ellen en Simon weer terug naar Nederland, donderdag gaan Charlot, Yvonne en Jos ook en dan zijn Sil en ik met zn tweetjes over.. Wordt weer even een andere situatie in de laatste anderhalve maand, maar ook dat wordt vast weer een superleuke tijd.

Vorige week heb ik mijn blog supersnel bijgewerkt, heb daarom geen tijd gehad om bij de foto’s te schrijven waar en wat het was enzo. Dat heb ik nu alsnog gedaan, dus nu kun je foto’s mét beschrijving lezen.

De afgelopen week was een best volle week. Het lijkt alsof ik een vakantie heb gehad binnen mijn vakantie, want we zijn op safari geweest naar het national park bij the murchison falls! Ik heb deze week weer veel mogen zien van de verschillende stukken cultuur en natuur van Oeganda en heb weer kunnen zien en ervaren hoe prachtig dit land is.

Zondagochtend werden we rond 11 uur opgehaald voor onze ‘vakantie’. We hadden onze spullen al ruim van tevoren ingepakt, dus zaten van 10 tot 11 niks te doen, totdat we een idee kregen. We hadden nog een oud flesje ananassap over en een papaya. Zo onopvallend mogelijk hebben we dit ‘ontbijtje’ op de weg gelegd en zijn we binnen achter de gordijnen gaan zitten, wachtend op een arm afrikaans kindje dat het zou meenemen. Maar dit gebeurde maar niet! Iedereen liep er langs en keek ernaar, maar niemand durfde het op te pakken. Zelfs toen we er een bordje bij legde met ‘breakfast for free’ nam niemand het mee. Dus blijkbaar hebben die arme kindjes in afrika toch niet zo’n honger als ik dacht... (haha)

Halverwege onze rit naar het safaripark, kwamen we bij een groot weeshuis in Mukono genaamd ‘Noah’s Ark’. Een nederlands echtpaar vangt hier inmiddels 155 kinderen op die als baby zijn gevonden op straat. Baby’s worden regelmatig na de geboorte weggegooid in het gat van een WC of ergens anders, omdat ouders niet voor de kinderen kunnen of willen zorgen. Als de politie deze kinderen vindt, worden zij vaak naar Noah’s Ark gebracht en daar opgevoed totdat ze op eigen benen kunnen staan. Het ontbreekt de kinderen in het weeshuis aan niets, ze krijgen schone, mooie kleren, genoeg lekkers te eten en te drinken, een onderkomen wat lijkt op een luxe resort, speeltuinen en onderwijs zoals dat in de westerse wereld wordt gegeven. Ik denk echt dat de kinderen véél geluk hebben, dat ze bij dit weeshuis zijn gekomen. Maar de cultuur in Oeganda (waar ze, als ze oud genoeg zijn, weer naar teruggaan) is totaal anders. Mensen leven in kleine huisjes, gemaakt van mest of golfplaten, krijgen weinig betaald voor hun baan, spreken lugandees en kennen de Oegandese normen en waarden. De kinderen in het weeshuis worden op onze westerse manier opgevoed. Of dit dus helemaal de goede manier is, ben ik nog niet over uit. Maar ik vond het wel erg mooi om te zien dat twee mensen zoiets groots opgezet hebben voor de kansloze kinderen en ik ben benieuwd hoe de weeskinderen (de oudste in het weeshuis is nu 14) over een paar jaar zich zelfstandig redden in het land.

’s Avonds kwamen we aan bij het ndere resort in Kampala. Wat was dat even lekker zeg! Weer even verwend toeristje spelen na een paar weken tussen de kakkerlakken en muizen, zonder water, koude douche en open deuren. Sil, Charlot en ik mochten overnachten in een huisje met wel 7 tweepersoons bedden, twee wc’s die altijd doorspoelen, een WARME douche!!!!, een grote spiegel, kastjes, een schone vloer en geeeeen beesten in huis!!!! WOUOUOUWWWW wat een verwennerij. En dat voor 25 euro per persoon per nacht.
Op het terrein van het resort was een openlucht theater. Daar konden we ‘s avond genieten van een geweldige dansshow, waarbij we de verschillende ‘tribes’ (stammen) van oeganda leerden kennen. Elke tribe heeft een ander soort taal, dans en soms ook andere gewoontes. Onder het genot van een heerlijk diner konden we dus de show volgen. Heel erg leuk!

De volgende ochtend reden we verder naar het natuurpark. Dit park is ongeveer even groot als Utrecht en bestaat alleen maar uit groooooote stukken weides, honderden tropische bomen, heuvels en er tussendoor lopend een prachtige waterval: murchison falls.
Onderweg naar het park was de autoband lek gegaan, moest verwisseld worden, ik tussen de hagedissen, muizen en parkieten even een plasje gedaan..
De weg van Kampala naar het natuurpark reden we over wegen met ontzettend grote hobbels, onze hoofden bounceden zo hard dat Sil er een gigantische lachaanval van kreeg, zelfs zo erg dat ik eraan zat te denken om een zuurstofpomp voor haar te regelen..

Na een lange rit met veel hobbels en een lekke band, kwamen we aan bij een dorpje dat Pakwatch heet. Tegenover een aantal met-poep-gemaakte-ronde-huisjes met een heleboel kinderen en een paar varkens eromheen, stond ons superdeluxe hotel… Hotel Alleluya.. Alleen… was het hotel nog niet helemaal afgebouwd.. Dus het stonk er overal nog naar verf, alleen de eerste verdieping was gedeeltelijk af, de trap naar de tweede verdieping was nog een puinhoop, de klamboes van de bedden waren bezaaid met kleine vliegjes. Sil en ik mochten een lekker knus tweepersoonsbed delen en charlot sliep op een matras op de grond.
Het dorpje ligt aan ‘lake albert’. Toen ik een man in het dorpje vroeg hoe het leven er was, zei hij dat het vaak wel goed was, maar dat er regelmatig dieren het meer overzwemmen en bij de huisjes kunnen komen. En dan moet je denken aan nijlpaarden, bizons, krokodillen enzo.. Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was..

Die avond aten we in een superdeluxe restaurant in het dorp. Alleen… er was geen elektriciteit. En het was al na zevenen, dus we zijn in het (mega)donker uit eten geweest. Omdat ik het gevoel had, dat er allemaal vliegjes in mijn rijst zaten, maar dit niet kon zien (alleen als er af en toe een auto met koplampen langsreed, kon je snel bekijken wat je at), heb ik mijn eten niet helemaal opgegeten… slecht he?

Na ons diner zijn we nog wat gaan drinken in een bar. Alleen… Sil en ik wilden graag wijn, er was maar één soort wijn en volgens de serveerster was deze overheerlijk, dus die hebben we besteld. We kregen een glazen flesje gevuld met sherry, 20% alcohol en heeeeeel erg vies om puur te drinken. We hebben één flesje geopend, het uiteindelijk maar gemixt met cola en het andere flesje bewaard voor een gezellig avondje met Ellen en Simon.
Omdat het, ook in de cafés, heel erg donker is, konden we genieten van een prachtige sterrenhemel en in de verte ontzettend mooie bliksemflitsen.

De dag erna was safaridag. We hebben genoten van een prachtige natuur, heeeel erg mooie grote waterval, veel verschillende apen, verschillende herten, olifanten, giraffen, nijlpaarden, buffalo’s, pumba’s (zwijntjes met horens), verschillende vogels, heel erg grote roofvogels en heel veel grote mieren! En Sil en ik meenden een leeuw te hebben gespot in de verte, maar de rest zag hem niet.. Het park is niet afgebakend met hekken ofzo, het is gewoon een beschermd stuk natuur, precies hetzelfde zoals je op discovery chanel altijd ziet. Ik denk dat op de foto’s goed te zien is hoe prachtig het allemaal was!

We zijn eerst in het busje van Willem het park doorgereden, namen daarna de boot naar de waterval en zijn het laatste stuk naar de top van de waterval geklommen. Bij het overstappen van de auto naar de boot, hadden we nog niet gelunched. Willem zei: ‘gelukkig hebben we nog wat bananen in de auto liggen’ en op dat moment kwamen er 3 apen (van die blote-bil-apen) via het raam de auto binnen gestormd en aten alle bananen op. En even laten pikten ze ook de koekjes van sil en mij uit de auto.. Echt brutale apen, maar hilarisch om mee te maken!

Die avond zaten we ook weer in een prachtig, maar bijzonder hotel, in het park. Er was elektriciteit, maar vanaf 10 uur moesten alle lichten in en om de huisjes uit, omdat er dan dieren konden komen rond het hotel en voor de dieren moest het donker zijn. We mochten na 10en ook niet meer zelfstandig naar ons huisje lopen, maar moesten begeleid worden door een askari (bewaker), want het kon zomaar zijn dat we werden aangevallen door een zwijn, buffalo, olifant, nijlpaard of leeuw..
Rond 7 uur hebben we er in het donker nog in het buitenbad gezwommen, met vuurvliegjes boven ons. Daarna heerlijk (koud) gedoucht, lekkere patatten gegeten en toen naar ons huisje gegaan. Sil en ik sliepen samen in één minihuisje met erin een tweepersoonsbed en een kastje. En een klamboe met gaten erin. De nacht was heel erg sfeervol, want het begon heel hard te regenen, het licht was overal uit, dus het was ontzettend donker en we hoorden hier en daar geritsel van een beest dat even op bezoek kwam (konden we door het donker niet zien). In het pikkedonker in de regen in ons minihuisje onder de kapotte klamboe hebben sil en ik onze sit-ups gedaan. Vond ik superleuk!!

De dag erna was de planning om zo snel mogelijk terug te rijden naar mpumedde met een kleine tussenstop in Kampala. De kleine tussenstop werd een grote tussenstop omdat de auto het begaf en dus in Kampala gemaakt moest worden. Erg leuk dat we nu extra lang van Kampala mochten genieten. Dit is weer een heel andere stad. Mensen zijn hier veel netter gekleed, het is er nog drukker dan in amsterdam, winkels zien eruit als grote macro’s, iets wat wij echt niet gewend waren in Oeganda. Bijzonder om te zien. In plaats van 5 uur ’s avonds, waren we om half 12 ‘s nachts thuis..
Wel weer fijn om ‘thuis’ te komen, mpumedde voelt toch al best vertrouwd!

Donderdag heb ik voor het eerst een aantal kinderen lesgegeven. Wat ik niet wist, was dat alle groepen van de basisschool vrij waren, behalve groep 8, omdat groep 8 toetsen had. Dus een aantal kinderen dat eigenlijk wel naar school gaat, was ook bij mijn les. Ik wist eerst niet dat zij gewoon naar school toe gaan, dus schrok erg van de grote verschillen in niveau. De een kon nog niet een goede morgen zeggen en de ander hoefde alleen nog maar een beetje van de engelse spelling te leren. Gelukkig was Silvia erbij, zij kon met de oudere kinderen wat dicteetjes afnemen, terwijl ik met de jongsten m.b.v. toneelstukjes wat zinnen heb geleerd als ‘how are you?’ ‘I am fine’ ‘What is your name’ en ‘My name is….’

Het schrijven van mijn blog is door alle dingen die tussendoor kwamen, wat verlaat. Gisteren begon ik met schrijven en vandaag (maandag/lwamonday) rond ik het af. Vanochtend ben ik opnieuw naar Makenke gegaan met de intentie om weer les te geven. De kinderen van vorige week waren nu nergens te bekennen. Dus ik heb met de plaatselijke dominee afgesproken dat zij de kinderen zou zeggen dat ik vrijdag weer terug kom en verwacht dat zij om 10 uur klaar staan voor de les. Toen ben ik maar weer terug naar huis gegaan. Was dus een makkelijke dag lesgeven vandaag.

We kwamen vandaag ook langs een vrouw in makenke met een baby op haar schoot. Ze stelde heel serieus voor dat - als wij een soda voor haar zouden kopen – zij haar kind als dank aan ons zou geven, want zij was haar kind wel weer zat. Dat bleek ze dus echt te menen… Wij hebben beloofd dat wij later nog een keer soda voor haar mee zullen nemen, maar dat we dan wel willen dat ze goed voor haar kind zorgt en het met liefde opvoedt. Hmm.. ben benieuwd wat ze daarvan waarmaakt.

Grappige feitjes:
- Als je als tweeling geboren wordt, heb je bij voorbaat al een naam. Als tweeling jongens heet je dan Kato en Waiswa en als tweeling meisjes heet je Nakato en Bibirye. Ik heb beide in mijn ‘klas’ zitten.
- Iedereen kent hier Silvia. Toen we in Pakwatch waren, hadden twee jongens ons horen praten en gehoord wat haar naam was. Toen we de volgende dat in het safaripark reden, riep iemand ons na ‘wher is Silvia??!’. En ook een paar dagen terug riepen mensen haar naam, terwijl we hen helemaaaal niet kenden.
- Wij hebben ook verschillende mensen gehoord die ons de ‘slivia’s’ noemen. Slivia is hier een bekende naam en silvia of marjorie totaal niet, dus ook mij noemen veel mensen slivia…

Aanstaande zaterdag hoop ik weer genoeg tijd te hebben om blog nummer 7 in elkaar te zetten, maar ja … oeganda he… je weet het nooit… verassing!!!

Liefs, Marjorie/Maureen/Slivia/Maya/Mayorinne o.i.d.